Het is eind oktober 2007. Ik zit met een mouwloos shirt, een korte broek, een strohoed en een donkere zonnebril met de haan te praten. We noemen hem Hendrik. Na een vleermuis te hebben gehad genaamd Igor en een spitsmuis genaamd Frits moesten we wel een beetje in de sfeer blijven. De haan is niet van ons maar van de buurman aan de overkant. Hij en zijn vrouw wonen in het oude stationshuisje met een verzameling katten, kippen en een prachtige grote haan.

Eén van de kippen is vorig jaar door de hond van de buren aangevallen, en is nu officiëel lid geworden van het Ministerie van Gekke Loopjes (Monty Python). Maar het gaat er verder wel goed mee. We noemen haar Frau Flick. En dat is nog mild, vergeleken met de kippen van onze Engelse buurman Chris, die Sam & Ella heten en waar wij altijd volop eieren van krijgen...

Maar graag wil ik u deelgenoot maken van onze avonturen toen wij het Roer omgooiden en de sprong waagden om in Frankrijk te gaan wonen.

We kunnen het 'Ik Vertrok' noemen, zei Peter, toen we naar het programma 'Ik Vertrek' zaten te kijken. We volgen nog steeds de programma's en leven ontzettend mee met iedereen die de grote sprong durft te wagen. Stoer hoor! Wij zijn alleen nog maar naar Zuid-Frankrijk geëmigreerd, en dat hebben we zelfs nog jaren lang kunnen voorbereiden. We hebben inkomsten uit ons bedrijf, zodat we ook nog geeneens echt in het diepe hoefden te springen. Toch was het voor ons een spannend avontuur met hilarische momenten.

In december is het precies 7 jaar geleden dat we ons eerste Franse huis kochten. We zouden er meerdere maanden per jaar in vertoeven. We noemden het huis La Madeleine. Ons budget was beperkt maar uiteindelijk vonden we een mooie woning die we in 2003 renoveerden. Het lag alleen iets ver van de bewoonde wereld en wat hoog in de bergen.

Als vakantiehuis was het heerlijk, maar we wilden er op een mooie dag gaan wonen en besloten toen toch maar om het huis te verkopen en een nieuw huis te zoeken dat niet zo ver rijden was van de dichtstbijzijnde stad, en waar het mooier en warmer weer zou zijn.

In 2005 kochten we onze huidige woning, die we Les Contes de l'Aude noemen, 'De verhalen van de Aude'. Want dat zijn er nogal wat. Met de drukke geschiedenis hier is er zoveel gebeurd, dat er dikke boeken zijn geschreven alleen al over deze streek. Er waren Phoeniciërs, Grieken, Romeinen, Visigoten en Merovingers, Moren, Tempeliers en Katharen. Er was ook nog ene Alaric II, de Visigotische koning en de legende van zijn goudschat... en u kent vast wel de wereldberoemde boeken van Henry Lincoln zoals Heilig Bloed Heilige Graal en Het Verloren Labyrinth & De Vergeten Tombe van schrijfster Kate Mosse. We hebben zowel Henry Lincoln als Kate Mosse mogen ontmoeten. Beide zijn lieve mensen, met een grote liefde voor de cultuur van Occitanië.

Voor liefhebbers van de geschiedenis, legenden en mysteries, zoals wij, is het hier een paradijs. Ook is het klimaat aanzienlijk beter dan waar we ons eerste huis hadden, en de meeste winkels liggen binnen enkele kilometers rijden. Daarbij is het een klein stukje rijden om middenin de Pyreneeën te zitten. En we houden zo van de bergen! Het is ons paradijsje op aarde geworden.

Zeven jaar lang reden we dapper heen en weer tussen ons huis in Tilburg en Zuid-Frankrijk, een rit van 13 uur, dat we altijd in één keer reden. Maar op een gegeven moment besloten we om de definitieve stap te gaan maken en te gaan emigreren.

Niet alleen wijzelf zouden er 100% gaan wonen, ook moesten we een manier vinden om ons bedrijf over te huizen, hetgeen inmiddels is gelukt. Aangezien de hypotheek in Frankrijk niet 30 maar 15 jaar duurt, en de maandlasten flink hoog zijn, dachten we ook na over een nieuwe bron van inkomsten.

Vol goede moed begonnen we in 2006 met het verbouwen van de driedubbele garage tot gezellige vakantiewoning, welke we Le conte du Graal hebben genoemd, om maar in de sfeer van het gebied en zijn legendes te blijven.

Maar dat ging niet echt van een leien dakje. We zitten vlakbij de rivier de Aude, hij loopt zelfs door de tuin, dus nee nee, eerst een landmeter en als het verslag laat zien dat het gebied veilig is, dan pas mag je een woonbestemming creëren.

Naja, ons eigen huis lag nog lager dan de vakantiewoning zou komen te liggen, maar nee, bureacratie, alles moet op papier staan, dus voor bijna 700 euro maar weer een landmeter laten komen. Die kwam maanden later een keertje om een hoekje kijken en na een tweede poging pas, kregen we een zielig A-viertje thuisgestuurd en dat was het dan. HET formulier van bijna 700 euro. Nu konden we eindelijk verder met de aanvraag.

We kregen de hele zooi na 3 maanden terug. De aanvraag was niet compleet, er moest een complete professionele bouwtekening bij, niet een kleine tekening met een vrije impressie, nee, met maten en alles erop en eraan en let erop, de maten zijn vastgesteld, want je zit vlakbij een monument, namelijk het kerkje van Cavirac.

Niet het kerkje zelf, nee, het tegeltableau in de kerk is een monument. Dus mag je alleen maar de huizen kopiëren die in de omgeving staan. Geen nieuwe dingen toevoegen, geen vreemde kleuren, geen terrastegels (!!), geen afwijkende maten, nee, alles moet volgens het boekje. Nou. Dat hebben we dan maar weer gedaan en na wat zwoegwerk op de nieuwe bouwaanvraag is hij dan toch eindelijk richting de DDE gegaan en de Architect de Batiment de France in Carcassonne.

Zo'n 10 maanden na de oorspronkelijke aanvraag kregen we dan eindelijk groen licht. We konden beginnen! Nu nog een aannemer. De aannemer zou iedere keer beginnen maar uiteindelijk kwam hij dan toch echt, de tweede week van juli, en werkte met zijn team twee en een halve dag maarliefst. Daarna verdween hij 2 maanden...

Ja hoor, hij komt maandag, hij komt woensdag, volgende week bent u aan de beurt. Maar ze bedoelden september. We werden er radeloos van. Heel de zomer weg, en de vakantiewoning nog niet af... Blote pech. Maar uiteindelijk is alles toch nog goedgekomen. Het komt altijd goed, maar altijd laat, later of op zijn laatst.

Naast het verbouwen van de vakantiewoning hadden we nog twee grote gebeurte-nissen in de zomer van 2007. Op 13 juni zijn Peter en ik in het huwelijksbootje gestapt, en op 1 juli verhuisden we definitief naar Frankrijk. De huwelijksdag zelf was helemaal perfect. We hebben ontzettend veel lol gehad, vrijwel iedereen was er, het was prachtig mooi weer en we konden meteen van iedereen afscheid nemen.
Het was allemaal maar net goed gegaan, want mijn moeder was het weekend ervoor met hartklachten in het ziekenhuis opgenomen, en kon door ijzersterke wilskracht bij de dag zelf aanwezig zijn. Want een moeder moet er niet aan denken, niet op het huwelijk te kunnen zijn van haar dochter. En het feit dat zij erbij was, samen met mijn vader, is denk ik wel het mooiste huwelijks-cadeau dat we ons konden wensen!

Even tussendoor heb ik ook nog een boek geschreven. Mijn kinderboek: Het Grimwald Mysterie (parodie op fantasy) dat zich in een fictief landschap afspeelt dat erg veel lijkt op onze omgeving hier (erg leuk als leesvoer tijdens uw vakantie).

Vervolgens moesten we opschieten met inpakken. Een chaos was het, zoals altijd bij verhuizingen, alleen hadden wij er nog 2 kantoren bij, want ja, ons bedrijf moet ook mee he? Onze lieve buren hebben enorm geholpen, vooral op het laatste moment hebben ze alles gegeven, en ook mijn zus hielp enorm mee door meerdere dagen te komen helpen met inpakken.

We kunnen ze niet vaak genoeg bedanken.

Dank ook aan de internationale verhuismaat-schappij, Kuiper BV, die door hun inzet zowel in Nederland als hier in Frankrijk de verhuizing zo soepel mogelijk heeft laten lopen. Heel spannend was het, toen de container voor kwam rijden, en alle spulletjes erin verdwenen. De dag was emotioneel geladen, uiteraard, en ontzettend vermoeiend. Peter en ik waren allebei compleet versleten, en dan moet je zondagochtend op 1 juli nog even 13 uurtjes rijden, hetgeen wonder boven wonder heel goed is gegaan. De auto zat vol, de aanhanger zat vol, ieder gaatje was volgepropt, maar wat een avontuur, toen we 's morgens vroeg toeterend de straat uitreden!

Je bekijkt alles heel anders, de borden 'Bienvenue en France' maken ineens indruk, en als je aan het einde van de dag aankomt in je huisje in Frankrijk, dringt het helemaal nog niet tot je door dat dit nu je huis is, dat je hier nu woont. Dat dit kan, dat dit mag, zo'n lap grond, de rivier door de tuin, de bergen op de achtergrond, de zon hoog aan de hemel, en de mooiste vogels die je de andere ochtend wakker fluiten.
Oja, en de haan... en buurman's kipp'n in eierbarensnood...
Maar we hebben er keihard voor gewerkt en we zijn nog lang niet klaar!

Het is erg snel gegaan en het was te druk om de munt te laten vallen maar ineens was ie er, de container van Kuiper BV, met onze spulletjes uit Tilburg. Wat een vreselijke zooi dozen en waar moeten we het allemaal kwijt?

Lieve vrienden hielpen ons met het uitladen, een vriendin uit Belvianes zorgde voor de lunch, en aan het einde van de dag ploften we in ons bed, compleet uitgeput.

We leefden weken lang tussen eilanden dozen in de keuken, de kamer, de slaapkamer, de logeerkamer kon je geeneens meer in, er stond van alles nog buiten, in de schuur, in de tuin, op het terras... waarom hebben we niet meer weggedaan? Je kunt geen 3 etages proppen in een bungalow. Toch proberen en hoe is het mogelijk, wij zijn nu, 4 maanden later, bijna door de dozen heen!! Met Kerstmis zitten we waarschijnlijk redelijk aan kant. Maar wat een genot om na 7 jaar twee huizen te hebben gehad, nu alles onder 1 dak te hebben. Nooit meer boeken kwijt omdat ze in Tilburg liggen. Nooit meer heen en weer rijden, met al het gezwoeg van het inpakken en het schoon achterlaten omdat je maanden weg bent. Joechei!

En nu ik dan zo laat in oktober nog in de zon zit te zweten en naar de bizar azuurblauwe lucht kijk, weet ik van binnen dat ik hier nooit meer weg wil. We voelen ons hier beter, gezonder, we houden van de streek, de bergen, de mensen, en nee het is niet leven als God in Frankrijk, maar leven bij God in Frankrijk. Je staat dichter bij de natuur, dichter bij de kern van het leven, zoals de Fransen dichterbij het leven staan. Het de tijd nemen om met elkaar te zijn, de rust te nemen om te eten, de rust te nemen om om je heen te kijken, bij vrienden te zijn... Hier vinden we wat we in Nederland waren kwijt geraakt. De rust om het leven weer opnieuw te kunnen waarderen, te evalueren, en te beleven.

Wat we (uiteraard behalve onze familie en vrienden) zullen gaan missen uit Nederland? Nou, Calvé pindakaas, Unox rookworst en satésaus, en dat is hier nu eenmaal niet te krijgen. Ik mis de vegetarische burgers van de Albert Heyn, de echte pure hagelslag en de vruchtenhagel van De Ruyter...

Oja, en de Efteling...